وبلاگ‌های زیادی توی اینترنت هست که فقط با شعر پر شده‌اند. و از این میان برخی با شعرهای خود وبلاگ نویسان. یعنی خود جناب وبلاگ نویس شاعر هم هست. از حق نگذریم، بعضی از شعرها آن قدر زیباست که در شاعرش شک می‌کنم. اما بسیاری از این دسته اشعار بیش‌تر به شورر می‌مانند تا شعر. حالا باز شِوِرریات گویانی از این دسته قابل چشم‌پوشی هستند، اما امان از زمانی که این شورریات گو خود را عنصری زمان، انوری دوران، و هم پایه و هم ردیف شاعران بزرگ بداند و با صدای بلند اعلام کند که بنده سفارش می‌گیرم و شعر تحویل می‌دهم.

آخر بابات خوب، ننه‌ات خوب. به هر شورری که شعر نمی‌گویند.

این هم یک نمونه از تراوشات آن مذاق شاعرانه:

در این دیار بی پناهی             هر دمم تو را سزد به راهی

گر مرا لایق سردرنیامد            وز نیک تو را چه خوش بباید

دلم را تهی هرگز نشاید        عشقت در دلم نیرو فزاید

ور دین مرا خود نشمردی          خود به دل و من به فنا سپردی

ای کاش درد دلم نهان بود           امروز حال پریشان چه سود

صبحا خوشی به خشکی فکند          که ای دل من نمانی گزند

ور شب شد و دل چشم به راه است       که این دل من چاره به چار که بست

هر چه رسید آن نبود        آنکه درد دلم را ربود

زین سبب آهم بسوخت        که دید مرا رهایم ندوخت